Waarom blaas ik uitgerekend vandaag mijn schrijfblog nieuw leven in?
- Tot mijn schrik zag ik dat ik mijn blog maar liefst vijf maanden had laten versloffen.
- Tot mijn verbazing zag ik dat mijn blog desondanks nog regelmatig bezoekers trekt. Daar had ik niet op gerekend, maar het schept wel verplichtingen, vind ik. Blijkbaar zijn er medeschrijvers (in die categorie zoek ik de bezoekers van mijn blog) die nieuwsgierig genoeg zijn om af en toe te kijken wat ik aan nieuws te melden heb. Als ik die bezoekers een halfjaar of langer teleurstel, kan ik mijn blog maar beter gelijk opdoeken. Maar… dat wil ik niet.
- Tot mijn tevredenheid gingen vrijdag dan eindelijk de eerste hoofdstukken van ‘Winterwende’ de deur uit, inclusief begeleidende brief, schrijf-CV, synopsis en ja, zélfs een kaart om te laten zien hoe ons land (inclusief de aangrenzende gebieden) er zo’n 10.000 jaar geleden uitzag. Dat alles is nu op weg naar drie welbekende uitgeverijen die al meer historische jeugdboeken in hun fonds hebben en hadden. Voor een beroepstwijfelaar als ik nu eenmaal ben, is zo’n stap vergelijkbaar met het oversteken van de Rubicon.
Die eerste twee verklaringen zijn om eerlijk te zijn vooral smoesjes, bedoeld om die veel te lange blogloze periode voor mezelf goed te praten. Ik zal maar gelijk toegeven dat het moment waarop ik mijn geesteskind rijp genoeg achtte om het de wijde wereld in te sturen voor 90% de aanleiding was om mijn blog te reanimeren.
Toch is het ook weer niet helemaal uit onachtzaamheid of gemakzucht dat ik tussen december 2012 en nu geen blog meer plaatste. In die periode heb ik wel degelijk met regelmaat nagedacht over de vraag waarover ik een nieuw stukje zou kunnen schrijven. Elke keer kwam ik uit op hetzelfde punt. Ik wil iets te vertellen hebben dat medeschrijvers de moeite waard vinden om te lezen en waar misschien deze of gene ook nog iets aan heeft. En… voor mijn gevoel was dat de laatste maanden gewoon niet het geval.
Maar nu ligt dat anders. Ongetwijfeld zijn er heel wat auteurs die worstelen met precies dezelfde vragen als die van mij, ook als ze geen prehistorisch boek geschreven hebben, maar chicklit, fantasy, een thriller, een kookboek, een biografie, ‘echte’ literatuur of wat dies meer zij.
Hoe goed is mijn manuscript nu eigenlijk? Naar welke uitgevers moet ik het sturen? Stuur ik het naar één uitgever of naar meer? Naar hoeveel dan? Hoe lang zal ik wachten voordat ik besluit mijn manuscript ook naar andere uitgevers te sturen? Welke dan?
Het zijn te veel vragen om ze allemaal tegelijk aan de orde te stellen. In mijn volgende blog ga ik pas vertellen hoe ik die vragen voor mij zelf beantwoord heb en waarom. Als een enkele medeschrijver er zijn/haar voordeel mee kan doen, ben ik al tevreden…
Hay's schrijfsels 
Maar zodra je twittert of elders meldt dat er een nieuw blog is, zijn je lezers zo weer terug. Zelf ben ik ook geen trouwe blogger, heb niet vaak iets zinnigs te vertellen.
Leuk om te lezen dat Winterwende op reis is naar uitgeversland. En ik ben benieuwd hoe je de vragen voor jezelf hebt beantwoord.
Ik besef nu dat ik daar geen volkomen eerlijke antwoorden op kan geven. Nou ja, wel eerlijk, maar niet helemaal volledig. Het lijkt me namelijk niet echt verstandig om in mijn blog te vertellen naar welke drie uitgevers ik mijn manuscript in eerste instantie stuurde en welke er op mijn ‘reservelijst’ staan. Dat kan zo maar eens tegen me gaan werken. Eerlijk vertellen dat ik mijn manuscript naar meerdere uitgevers stuurde, kan denk ik geen kwaad. Dat vrijwel alle auteurs dat zo doen, weten die uitgevers ook wel. Lees ‘Bestseller’ van Paul Sebes daar maar eens op na. Dat is zeer verhelderend en eigenlijk een ‘must’voor iedereen die plannen heeft om een manuscript naar een reguliere uitgever te sturen.