Laatst stuitte ik in de Volkskrant op een onrustbarend artikel, in het bijzonder onrustbarend voor eenieder die schrijft. Nu ja, mij maakte het tenminste best onrustig. Wat wil namelijk het geval? Ergens in de eerste maanden van 2013 kreeg ik van mijn specialist het dringende advies om iets aan mijn gewicht te gaan doen. Waarom precies? Daar laat ik de lezers naar raden, niet omdat het om iets sensationeels ging, maar omdat ik niet bij de groeiende groep mensen wens te horen die hun privéleven tot in alle details online zetten. Waar het om gaat is dat ik die boodschap serieus nam en vanaf dat moment fanatiek aan mijn gewicht, maar óók aan mij hele leefstijl ging werken. Niet dat ik dramatisch ongezond leefde, maar het bleek allemaal véél beter te kunnen. Drie stuks fruit per dag? Die haalde ik zelden. Extra zout bij het eten? Te vaak. Beweging? Ik wandelde regelmatig, maar minstens vier dagen in de week had ik weinig of geen beweging. Even op en neer naar de winkel fietsen telt niet echt.
Tot mijn eigen verbazing en meer nog die van mijn vrouw lukte het mij om binnen korte tijd het roer 180 graden om te gooien. Ik kwam dicht bij mijn ideale gewicht, at hoogst zelden nog iets met toegevoegde suikers, máár wel twee keer in de week vette vis en las in de winkel bij de minste twijfel het lijstje met de voedingsbestanddelen per 100 gram na. Verder ging ik drie tot vier keer per week anderhalve uur fitnessen. Kortom, ik was zeer goed bezig. Dacht ik …
Alles leuk en wel, zul je als lezer denken, maar, mijn beste Hay, welk artikel had je nu eigenlijk in de Volkskrant gelezen? Wel, dat zal ik je vertellen. Een groep wetenschappers is na diepgaand onderzoek tot de conclusie gekomen dat al die moeite vergeefs is als je elke dag uren achtereen op je krent zit. Dan leef je vele jaren korter, hoe hard je jezelf in die resterende uurtjes ook in de sportschool afbeult. Dat heeft allemaal alleen maar zin als je zorgt nooit langer dan hooguit een uurtje en liefst korter op een stoel te zitten. Drie keer raden welke mensen dat laatste het meest en het langst doen. Juist! Schrijvers natuurlijk. En de grootte van het risico dat ze op die manier lopen is ook nog eens recht evenredig aan de dikte van de pillen die ze produceren.
Heel even hield ik mijzelf nog voor de gek met de smoes dat ik toch vooral van die korte verhalen schrijf en dat het dus allemaal wel mee zou vallen. Helaas, die vlieger gaat niet op. Ik ben namelijk een notoir langzame schrijver, die het klaarspeelt om drie weken te doen over een verhaal van netaan duizend woorden. Toen de ernst van het probleem mij in volle omvang duidelijk werd, ging ik voor de afwisseling eens niet over de plot van een nieuw verhaal, maar over een blijvende oplossing nadenken. Het resultaat? Nou ja, oordeel zelf …