Van mijn voornemen om minimaal elke twee weken een nieuwe blog te schrijven is weer eens niets terechtgekomen. Ik had onder andere aangekondigd om een stukje te schrijven over het nut van al die schrijfboeken. Dat doe ik nu alsnog. Belofte maakt immers schuld. Bovendien herinner ik mij nog exact de aanleiding.

Die aanleiding was het commentaar van een proeflezeres op de eerste hoofdstukken van mijn jeugdmanuscript. Zij stipte een paar tekortkomingen in de uitwerking van de karakters aan waar ik wel iets mee móest doen, want in deze proeflezeres heb ik bij dit soort kritiek een (bijna) blind vertrouwen. Ik besloot er ook nog eens mijn schrijfboeken op na te slaan. Dat leidde tot een echt ‘aha-erlebnis’. Wat bleek? In bijna elk schrijfboek stond wel een hoofdstuk of passage die op de een of andere manier de vinger op de zere plek in mijn verhaal legde en mij bij het herschrijven van dienst kon zijn. Maar wat mij vooral trof was het feit dat ik dat vrijwel allemaal al eens gelezen had, maar dat het blijkbaar niet bij mij was gaan leven …
Waarom nu dan ineens wel? Na enig nadenken werd me dat snel duidelijk, want het antwoord is verbijsterend eenvoudig. Omdat ik tegen iets concreets aanliep, iets dat ik wilde verbeteren en waar ik hulp bij kon gebruiken.
Ik heb bij een totaal andere schrijfvraag (die met perspectief te maken had) nog eens opnieuw de proef op de som genomen en ja hoor, precies dezelfde uitkomst. Weer vond ik een massa nuttige informatie en weer moest ik concluderen dat ik dit allemaal al eens gelezen had.

Zoiets lijkt gewoon te simpel om waar te zijn. Die eye-opener was voor mij een van een nuttigste schrijflessen van het afgelopen jaar. Gebruik al die schrijfboeken gericht! Pak ze er bij een schrijfprobleem meteen bij, zoek het onderwerp op dat je bezighoudt, markeer de passages die je helpen, streep er in, maak er aantekeningen en desnoods ezelsoren in. Kortom gebruik die schrijfboeken als een stuk gereedschap. Ze een keer gelezen hebben en ze daarna mooi op een rijtje in de boekenkast zetten, helpt je geen zier bij je schrijven, tenzij je natuurlijk over een fotografisch geheugen beschikt …

Er zullen heel wat medeschrijvers zijn die zich verbazen over mijn blog, omdat ze dit al veel eerder zo deden en mijn advies zo vanzelfsprekend vinden dat het in feite overbodig is. Van de andere kant, als ook maar één medeschrijver iets aan bovenstaande ‘schrijfboekervaringen’ heeft, heb ik deze blog al niet voor niets geschreven …