Nee, die titel heb ik dus niet zelf bedacht… Het is de naam van een schrijfworkshop op zondag 15 oktober, waarvoor ik mij zonet heb opgegeven. Waar? Imagicon Ede. Tijd? 11.30-12.30 uur.
Wie het nieuws over die dag miste, maar wel interesse heeft, kan alle informatie vinden op de website en/of facebookpagina van Imagicon.

Dat ‘Schaamteloze zelfpromotie voor auteurs’ (let wel, zónder vraagteken) gaf mij heel wat stof tot nadenken. Ja, ik heb wel eens ergens gelezen dat een schrijver schaamteloos zou moeten schrijven. Daarmee wordt bedoeld dat je je nooit moet laten leiden of zelfs maar beïnvloeden door de angst voor ‘wat men er wel niet van zal zeggen’, maar dat je compromisloos alles moet opschrijven waarvan je vindt dat het in je boek thuishoort, al is het voor jezelf of anderen nog zo confronterend of choquerend.
Of dat voor alle auteurs een wijs advies is, laat ik even in het midden. Laat ik het er op houden dat ik nooit iets heb geschreven en nooit iets verwacht te zullen schrijven waarbij ik werkelijk al mijn schaamte opzij moet zetten…

Hij of zij die de titel van die workshop bedacht heeft, zal de inspiratie denkelijk geput hebben uit die discussie over hoe je zou moeten of mogen schrijven. De impliciete strekking of stelling is dan dat ook bij het promoten van je boek schaamte alleen maar lastig en onnodig is. Gooi al je remmingen overboord, geef je verbeelding alle ruimte en laat je pennenvrucht op elke mogelijke manier op de wereld los. Zoiets…

Waarom wijd ik eigenlijk een blog aan een onderwerp als zelfpromotie? De reden is simpel. Ik schrijf. Ik zou heel graag willen dat wat ik schrijf door zo veel mogelijk mensen gelezen wordt, niet omdat het geld oplevert (dat doet het hoogst zelden), maar omdat het mij het gevoel geeft iets gepresteerd te hebben dat echt de moeite waard is. Dat zoiets banaals mijn belangrijkste drijfveer is om stug verder te schrijven, geef ik schaamteloos toe…
Hoe graag ik ook zou willen dat een goed verhaal (ja, dat vinden we toch allemaal van wat we schrijven…) zichzelf verkoopt, zo werkt het in de regel niet. Zonder de juiste promotie op het juiste moment blijft ook een goed verhaal of boek onbekend en anoniem, begrijp ik uit allerhande interviews met redacteuren van toonaangevende uitgeverijen.

Mijn eerste conclusie is nogal deprimerend. Zelfs als je iets schrijft dat in alle opzichten bijzonder en lezenswaardig is, dan nog ben je nergens zonder een uitgever die iets in je ziet en die weet hoe je de promotie aan moet pakken. Hoe groot is die kans voor een onbekende auteur? Klein. Heel klein. Dat weten we allemaal en toch schrijven we stug door en blijven we hopen, de meesten van ons tegen beter weten in.

Ik heb al wat open deuren over het hoe, wat en waarom van promotie voor je schrijfsels ingetrapt, maar wat vind ik er nu eigenlijk zelf van? Wat doe ik ermee? Nou ja, de wijsheid heb ik niet in pacht, maar voor mijzelf houd ik wel een paar vuistregels in acht. Of die ook voor anderen nuttig zijn? Wie weet. Reacties zijn welkom.

1. Blijf vooral jezelf. Als je (zoals ik) niet zo’n uitbundig en extravert iemand bent, probeer je dan niet geforceerd anders voor te doen dan je bent. Dat werkt voor geen meter en prettig voel je jezelf daar ook niet bij.
2. Promoot alleen als er iets te promoten valt. En dan bedoel ik dat je een (reguliere) uitgever gevonden hebt en zeker weet dat je boek (of verhaal) er ook echt gaat komen. Zo lang het niet zo ver is, kun je best af en toe iets vertellen over het schrijfproces of over je zoektocht naar een uitgever, maar dan is het niet slim om hoog van de toren te blazen. Te veel bescheidenheid is misschien lastig, maar te weinig ook. Ik werk nu met enige tussenpozen vanaf februari aan een lang historisch manuscript (ergens tussen de 150.000 en 200.000 woorden) en dan frustreert het soms dat zoiets zo’n extreem lange weg betekent, zeker voor iemand die voorheen vooral korte verhalen schreef. Maar klagen doe ik niet. Voor die weg koos ik nu eenmaal zelf.
3. Te veel bescheidenheid helpt je niet, maar het tegenovergestelde werkt ook tegen je. Een boek uitbrengen is tegenwoordig geen kunst en zeker geen bewijs dat je een ‘echte’ schrijver bent. Publiceren is door alle technische vernieuwingen veel eenvoudiger en goedkoper geworden. Sterker, als je hoe dan ook je boek gepubliceerd wil zien, lukt je dat altijd wel tegen een redelijke prijs. Maar wat is dat waard? Ik houd (misschien ook weer tegen beter weten in) als principe aan dat een reguliere uitgeverij genoeg brood in mijn verhaal moet zien om het risico van een uitgave op zich te nemen. Moet ik zelf investeren om mijn boek uitgegeven te krijgen, dan hoeft het voor mij niet meer. Dat is geen kwestie van gierigheid, maar van principe. Is er geen behoefte aan wat ik schrijf, dan hoeft het er wat mij betreft ook niet te komen. Maar nu denk ik misschien te star? De tijd zal het leren.