Pas toen ik nog eens twee keer keek, besefte ik dat bovenstaande kop ook een boektitel is. Mijn eerste ingeving was om iets anders te bedenken, mijn tweede ingeving om het maar gewoon te laten zoals het er staat. Waarom? Omdat de vlag in dit geval wel degelijk de lading dekt en boektitels (de spreekwoordelijke uitzonderingen daargelaten) gelukkig niet auteursrechtelijk beschermd zijn.

In een Facebook-discussie in de loop van deze dag (4 januari) ging het om de vraag wat de meest effectieve manieren zijn om een nieuw boek te promoten. Je kunt van alles bedenken, zoals een artikel in de plaatselijke pers, je best doen om op de bekende sites recensies los te peuteren, op zo veel mogelijk plekken je cover plaatsen, actief zijn op de sociale media, je boek op beurzen persoonlijk aan de man (of vrouw) brengen, boekenleggers uitdelen en ga zo maar door. Toch kwam naar voren dat het meest effectieve middel vaak vergeten wordt.
Jurgen Snoeren (die zijn sporen in de uitgeefwereld al verdiend heeft) kwam met de goede raad om allereerst je schrijven voor zichzelf te laten spreken en er dus voor te zorgen dat potentiële lezers op zo veel mogelijk plaatsen meer dan een kort beginfragment kunnen lezen, liefst een compleet hoofdstuk. Want… wat wil een lezer nu eigenlijk allereerst weten? Niet wie je bent, niet waar je woont en ook niet wat je nog meer geschreven hebt, maar wél hoe je schrijft en waarover je schrijft. Die waarheid als een koe wordt maar al te vaak over het hoofd gezien, vandaar dat die goede raad af en toe nodig blijkt, ook in mijn geval.

Ik heb maar gelijk de koe bij de horens gevat en van één verhaal uit ‘Traisha en het Ei’, mijn fantasybundel, het eerste deel  hieronder geplaatst. Morgen ga ik maar eens nadenken over alternatieve plekken om hetzelfde te doen.

Voor wie na onderstaand fragment meer wil lezen, volgt hieronder de link naar EigenZinnig, mijn uitgeverij, waar een nog wat langer beginfragment uit het titelverhaal online staat:

Klik om toegang te krijgen tot TraishaInkijkexemplaar.pdf

Djebel Ghûl

Ik sta voor de hoofdpoort van Djebel Ghûl en staar naar het silhouet op de zwarte rots die boven de stad uitrijst. Ondanks de hitte huiver ik. Het monster daar boven is niet zo maar een ghoul. Die wroet in graven en bij gebrek aan beter vermaalt hij oude botten tussen zijn kaken. Ghûlla is niet enkel honderd maal groter, maar ook heel wat kieskeuriger dan zo’n gewone ghoul. Ook is zijn macht oneindig groter. Sinds mensenheugenis eist hij ‘s avonds, als de zonneschijf onder de woestijnhorizon verdwijnt, zijn tol van de stadsbewoners.
Asiya, die geketend achter mij in de kar zit, houdt zich dapper. Als ik omkijk, zie ik hoe ook zij met moeite haar blik losscheurt van het rotsplateau, waar Ghûlla onbeweeglijk zetelt, ongevoelig voor wind, kou of regen en vol minachting voor het menselijk gekrioel op het plein aan zijn voeten.
‘Waar wacht je op?’ vraagt Asiya. Haar stem trilt niet eens. Zou zij de angst voorbij zijn?
Ik knik enkel en breng de merrie in beweging. Onder de boog van het poortgebouw laat ik haar halthouden. Een luikje gaat open. ‘Oké, ik zie het al,’ klinkt het onverschillig. ‘De markt is rechtdoor. Die kun je niet missen.’
Al voor we bij het stadsplein zijn, hoor ik de stemmen van de marktkooplui. Langs de buitenrand van het plein staan kramen waar snuisterijen, stoffen en rariteiten uit alle windstreken aan de man gebracht worden. Eén kraam is tot barstens toe volgestouwd met beelden, amuletten en hangers in de vorm van een zittende Ghûlla. Aan de drukte te zien vindt alles gretig aftrek.
Ik men mijn paard naar een reusachtige tent midden op het plein en schreeuw naar Asiya dat ze van de kar af moet komen. Ze is zichtbaar stijf en vermoeid en wordt gehinderd door de ketens rond haar enkels. Ik laat haar voor mij uit naar binnen lopen. Even staat Asiya stil, blijkbaar omdat ze de kooi in het oog krijgt die in de tent op een houten podium staat. Ik por met mijn zwaard in haar rug om haar weer in beweging te krijgen. Dat ontlokt een luid gejoel aan de toeschouwers die aan lange tafels rond het podium zitten. Diensters lopen af en aan met kannen wijn. Bij het podium draait Asiya zich om en kijkt recht in het publiek. Als bij toverslag verstomt het geroezemoes.
‘Ha, eindelijk weer eens een lekker brutaal ding,’ roept een dikke, zwetende man. Hij staat op en loopt keurend om Asiya heen. Met een grijns kletst hij op haar billen.
‘Meisje, jij mag eerst een paar avonden mijn publiek amuseren,’ zegt hij. ‘Het zou zonde zijn om zo’n juweeltje gelijk al naar Ghûlla te brengen. Als je de mannen hier een beetje op weet te warmen, schenkt Hasjim je een paar extra dagen.’
Ik zie Asiya’s ogen vuur spuwen. Vóórdat haar woede het kookpunt bereikt, moet ik het heft in handen zien te nemen.
‘Pit heeft ze meer dan genoeg,’ zeg ik, ‘en dansen kan ze als de beste. Dit meisje zal je heel wat extra klandizie opleveren. Daarom verlang ik meer dan de standaardprijs voor haar.
Hasjim knijpt zijn varkensoogjes samen en kijkt me vorsend aan. Ik zie hem terloops een blik werpen op een paar zwaarbewapende reuzen bij de kooi. Waarschijnlijk denkt hij een hoop geld te kunnen besparen als hij mij ter plekke af laat maken. Gelukkig hebben heel wat mensen ons gesprek gevolgd. Zelfs hier heeft een handelaar een bepaald minimum aan vertrouwen nodig.
Hasjim lijkt dat tijdig te beseffen. ‘Goed,’ zegt hij kortaf. ‘Noem je prijs.
‘Bovenop de vaste prijs verlang ik het recht om de laatste maaltijd met haar te gebruiken en bij de ceremonie toe te kijken. Ik wil die ten minste een keer in mijn leven meegemaakt hebben.’
Iets dat op een glimlach lijkt, splijt Hasjims pokdalig gezicht. ‘Je lijkt me anders niet het type om te genieten van Ghûlla’s slechte tafelmanieren,’ zegt hij. ‘Waarom vraag je niet gewoon een paar goudstukken extra?’
‘Je hebt gelijk,’ antwoord ik. ‘Normaal zou ik dat schouwspel aan mij voorbij laten gaan. Maar nu ligt het anders. Vannacht heeft deze feeks geprobeerd mijn keel door te snijden. Het was haar bijna gelukt. Daarom wil ik hoe dan ook toekijken als zij sterft.’
Ik sla de boord van mijn kleed bij de hals terug, zodat Hasjim de verse snee kan zien.
‘Ik begrijp het,’ zegt Hasjim. ‘Ik zal er persoonlijk op toezien dat ze deugdelijk aan de kooi geketend wordt.’
Nadat Hasjim de goudstukken voor mij uitgeteld heeft, draai ik me om en verdwijn. Geen tel langer durf ik het risico te nemen dat hij mijn ware emoties opmerkt. Om dezelfde reden vermijd ik de dag erna de tent, hoe zwaar me dat ook valt.