Ja, ‘Traisha en het Ei’ is er natuurlijk nog niet, maar voor mijn gevoel ook weer een beetje wel. Als de laatste schoonheidsfoutjes er uit gehaald zijn en het resultaat op weg is naar de drukker, heb je het eerste traject van een uitgave afgesloten en weet je vrij exact hoe je geesteskind er van binnen en van buiten uit komt te zien.
Maar de lezers van mijn website en mijn digitale presentatie op Schrijven Online of de mensen die mij af en toe op Twitter en/of Facebook volgen hebben (op dat achterflapfragment na) nog niets van de inhoud gezien, tenzij ze ooit bundels met een van mijn verhalen kochten, zoals de vier wedstrijdbundels van de Fantasy Strijd Brugge. Ik ben (nog) niet zo ver dat ik zelf een digitaal inkijkexemplaar weet te produceren, daarom los ik het hieronder maar gewoon handmatig op door een paar beginfragmenten en de bijbehorende afbeeldingen te plaatsen.

In totaal telt de bundel twintig zwart-wit afbeeldingen voor of in de verhalen, maar voor de aardigheid gebruik ik hieronder de originelen, die deels wel in kleur zijn. Ik heb ze goeddeels via bigstockphoto.com gevonden. Toen ik begon met zoeken naar in mijn ogen geschikte afbeeldingen dacht ik zo klaar te zijn. Niets was minder waar. Al snel besefte ik dat een afbeelding niet enkel bij het thema, maar vooral óók bij de sfeer van een verhaal moet passen. En dat is nog niet alles. Ook moeten de twintig afbeeldingen qua stijl niet te overdreven veel van elkaar verschillen. Als je daar niet op let, wordt een bundel nog geen eenheid. En dat laatste is uiteraard wél de bedoeling.
Ook bij de selectie van de negen verhalen heb ik dat soort afwegingen gemaakt, waardoor bijvoorbeeld een verhaal dat ooit hoog bij De Paul Harland Prijs eindigde toch afviel, omdat het op de keper beschouwd meer een prehistorisch dan een echt fantastisch verhaal was.

Goed, dat was ruimschoots genoeg als inleiding. Nu volgen de beloofde illustraties plus beginfragmenten.

Tar

Tar wachtte op zijn beurt om voor Al-Ar-Kah, Heer van de Vlakte, geleid te worden.
De man voor hem, een hevig zwetende paleisdienaar, jammerde als een klein kind toen de wachten hem wegsleurden. Tar voelde geen spoor van mededogen. Waarom zou hij ook? Wie zou straks een traan om hém laten bij zijn onvermijdelijke gang naar het hakblok?
Een dreunende gongslag gaf aan dat de volgende beklaagde aan de beurt was. Terwijl de aanklager zijn naam oplas, was Tar al onderweg naar de rode tegels voor de trappen die naar Al-Ar-Kah’s kolossale troon voerden. Hij knielde rustig neer, boog en drukte zijn voorhoofd tegen de koude steen.
Al-Ar-Kah sprak. Zijn stem klonk zacht en zalvend. Toch was elk woord, door de perfecte akoestiek van het gewelf achter hem, duidelijk verstaanbaar.
‘Aha, ik zie hier een van mijn eigen lijfwachten. Dat gebeurt bepaald niet elke dag. Marukh, fris mijn geheugen op en vertel ons wat deze man misdaan heeft.’

Amura’s val

Orriks Piek reikte tot hoog boven de burcht. De zwarte toren bezat een enkel balkon, dat als een pokdalige wrat uit haar stenen huid groeide.
Amura staarde over de borstwering naar de kronkelige straatjes van Ombar diep beneden haar. Voorbij de verweerde stadsmuren kon ze tegen een achtergrond van gele stofwolken nog net de lange staken onderscheiden waarop, naar eeuwenoude traditie, de hoofden van Ombars vijanden gespietst werden.
Het waren geen verse hoofden meer, maar enkel een paar kaalgevreten, vergeelde schedels, bedacht Amura bitter. Niet dat ze zo dol was op de zwermen vleesvliegen of op de stank die na een geslaagde rooftocht buiten de poorten hing. Maar als Orrik, heerser van Ombar en de omliggende landstreken, op pad was, had hij geen tijd haar te storen bij haar favoriete bezigheden…

De laatste proef

Een
De kleuren van de steppe losten langzaam op in een onbestemd grijs. Donkere bergketens staken scherp af tegen een indigoblauwe hemel, waar de eerste sterren al verschenen.
De stofwolk, die snel in de verte verdween, betekende iets, iets belangrijks dat met hem te maken had. Verder kwam hij voor-lopig niet. Hij wilde zuchten en probeerde met zijn hoofd te schudden. Maar er kwam geen zucht en er was niets dat kon schudden.
Hij dwong zichzelf de pijn van zijn geest te negeren. Meteen kwam er een vage herinnering boven. Ooit was hij iemand met een naam geweest! Maar wat was dat, iemand? En wat was een naam eigenlijk? Niets gaf ook maar het minste houvast. En hoe vreemd was het dat hij wel de namen kende van alles om hem heen; van de grond beneden hem, van de stenen, de planten, van de diepzwarte hemel daarboven en van het gras op de lege steppe, dat onder een kille wind heen en weer golfde.
Hij gaf zich over aan het ritme en het gevoel van die beweging, want het bood hem troost en de illusie dat hij toch nog ergens deel van uitmaakte. Hij zou gewoonweg een minuscuul deeltje van deze vlakte worden, een korrel zand op de dorre bodem of een stofje op een van de taaie stengels.

Hellevaart

De zee tussen mij en het eiland lijkt een plas gesmolten lood, waarin mijn roeiriemen bij iedere haal dreigen te blijven ste-ken. Zweet prikt in mijn ogen en loopt in straaltjes over mijn rug. Ik vervloek de bijgelovige kapitein, die weigerde bij het eiland voor anker te gaan. Kilometers uit de kust liet hij de roeiboot neer. Zelfs mijn dreigement om hem wegens contractbreuk geen cent te betalen maakte geen enkele indruk op hem. In plaats van te antwoorden sloeg hij een kruis en beduidde mij om snel de touwladder naar de sloep af te dalen.
Ik zet de gedachte aan zijn ergerlijk gedrag van me af en richt me op het eiland voor mij. Op die ene koppige pater na, waar ik nu naar op zoek ga, is het uitgestorven. Maanden geleden vluchtten de laatste vissers in hun prauwen om op het grotere buureiland een goed heenkomen te zoeken.

Matinee

Zwetend worstelt de jongen zich door de zuigende modder. Aan de overzijde van het stroompje staat hij hijgend stil. Vertwijfeld vraagt hij zich af wie of wat hem op de hielen zit, terwijl de morgen toch zo vredig en alledaags begon.
´Lars, breng deze bijl naar de boerderij van de oude Bas-sing,´ zei vader na het ontbijt. ´Hij heeft me er al drie keer naar gevraagd en zelf heb ik vandaag geen tijd.´
Ongeveer halverwege, vlak bij het grote moeras, ving hij de geluiden op van de spookjagers waarover hij de vrouwen bij de waterput soms hoorde fluisteren, de stemmen van de dood… of erger. Hij had geen flauw idee hoe hij die herkende, maar hij wist wél zeker dat hij de zware bijl meteen moest laten vallen om te kunnen rennen voor zijn leven.
Lars schudt heftig met zijn hoofd om die verse herinnering te verjagen. Al zijn energie is nodig voor het hier en nu, want dood wil hij nog lang niet. Hij steekt een met speeksel bevochtigde wijsvinger in de lucht. Een zwoele wind blaast zijn lucht nog altijd in de richting van zijn onbekende achtervolgers en hun woest blaffende honden.

Shogi

Hun huisje stond op een groene heuveltop, hoog genoeg voor een onbelemmerd uitzicht op de rivier die door het woud beneden hen kronkelde, op de besneeuwde bergreuzen in het noorden en op het grote moeras met zijn wirwar van riet, modder en ontelbare stroompjes.
Laat in de herfst, als de eerste nachtvorst krakerige vliesjes ijs op de regenplassen toverde, waren de ochtenden vaak zo helder dat de besneeuwde toppen van het grensgebergte als gekartelde tanden afstaken tegen een paarsblauwe hemel. Als Shogi op zo’n morgen huiverend wakker werd en zag dat de slaapplaats naast haar koud en leeg was, vond ze haar moeder altijd op dezelfde plek. Op de bank voor hun uit boomstam-men opgetrokken huisje zat Yada dan naar de horizon te staren, waar ergens ver achter de bergen haar geboorteland lag. Op dat soort momenten ging Shogi stilletjes naast haar moeder zitten en probeerde zich voor te stellen waarheen Yada’s gedachten haar voerden.