Maandelijks archief: september 2023

Wolvenvrouw

In augustus 2023 kwam bij HIP Publishing mijn derde ebook uit. ‘Wolvenvrouw’ is nu eens geen fantasy, SF of dystopie, maar een prehistorisch verhaal voor 15+. Die leeftijdsgrens is overigens betrekkelijk. Er zijn genoeg volwassenen die met veel plezier YA lezen en heel wat sterke lezers van 12 jaar of zelfs jonger draaien daar ook hun hand niet voor om. Mijn in 2028 uitgekomen tweeluik (‘Alya’ en ‘Alya’s keuze’) is daarvan een goede illustratie. Mozaïek gaf dat tweeluik uit voor volwassenen, maar in veel bibliotheken belandde het in de afdeling YA of 15+ en hier en daar zelfs bij 12+.


‘Wolvenvrouw’ wijkt niet enkel qua genre en lengte af van mijn eerste twee HIP-ebooks. Voor mij is het grootste verschil dat dit verhaal ook in boekvorm uit gaat komen. Wanneer? Dat weet ik nu (medio september) nog niet precies. Zo gauw dat anders is, laat ik het hier weten. In ieder geval is het voor mij straks weer een kleine mijlpaal, want al droeg ik vanaf 2018 een twintigtal verhalen bij aan bundels in diverse genres, ‘Wolvenvrouw’ wordt na bijna zes jaar weer eens een zelfstandige publicatie in boekvorm. Ik ga mijn best doen om de periode tussen twee boeken vanaf nu korter te maken. Anders verschijnt mijn volgende boek in het jaar dat ik tachtig word. Nou ja, op zich is daar natuurlijk niets mis mee. Als president van de VS kom je op die leeftijd nog maar net kijken. 😉

Flaptekst ‘Wolvenvrouw’

Kita leeft op de prehistorische toendravlakte van 40.000 jaar geleden. Op een dag vindt ze bij de rivier het misbruikte lichaam van haar beste vriendin. Net als de meeste jagers geeft ze de schuld aan de neanderthalers, die beestmensen worden genoemd. Dan maakt Kita een vreselijke fout, die ze alleen goed kan maken door een levensgevaarlijke tocht naar het dal van de beestmensen te ondernemen…

Over onze voorouders van 40.000 jaar of langer geleden bestonden tot voor kort heel wat foutieve voorstellingen. Zo werd gedacht dat de moderne mensen in onze streken (meestal Cro-Magnon genoemd) er ongeveer uitzagen zoals wij. Dat beeld klopt niet en daar is bij de cover van dit verhaal rekening mee gehouden. Recent onderzoek bewijst namelijk dat de Cro-Magnon weliswaar blauwe ogen hadden, maar dat hun huid niet licht, maar juist heel donker was.
Neanderthalers werden vroeger vaak afgeschilderd als lompe, harige woestelingen, die meer op apen dan op mensen leken. Neanderthalers lijken echter weinig voor de Cro-Magnon onder te hebben gedaan. Ze maakten kunstige stenen werktuigen, waren bekwame jagers en begroeven hun doden met veel zorg, soms zelfs met bloemkransen. Ook met die nieuwe inzichten is in het verhaal van Kita rekening gehouden.

Gevangene van de tijd (15+YA)

In mei 2023 kwam bij H!P Publishing deel twee van mijn Maya-tijdreisserie uit. Ik heb de mogelijkheid opengehouden om een afsluitend deel te schrijven en er zo een Maya-trilogie van te maken. Of dat er van komt weet ik nog niet zeker. De tijd zal leren of ik daar de inspiratie en de tijd voor vind.

Flaptekst ‘Gevangene van de tijd’

‘Gevangene van de tijd’ is het spannende vervolg op ‘Race door de tijd’, waarin Maya naar de oude Vikingwereld van de negende eeuw reisde. Ook deel twee begint op de Tijdreisfaculteit, waar Maya de nieuwste tijdmachine mag testen. Haar routinetrip naar de toekomst draait echter uit op een helse tocht door een tropisch Europa. Opnieuw zijn Maya en haar vriend Arne hun leven niet zeker.

‘Gevangene van de tijd’ begint met Maya’s herinnering aan wat zich in deel een afspeelde:

“Wanneer ik wakker word, mijn ogen open en naar het plafond staar, denk ik de zoldering van Ivars schuur te zien, de plek waar ik in het stro tussen zijn slavinnen sliep. Ik ril van afschuw. Ben ik echt opnieuw in de Vikingwereld beland? Maar nee, dat is onmogelijk. Ivar is dood… Bij de herinnering aan wat ik met hem deed en hoe zijn bloed over mijn naakte lichaam spatte, knijp ik mijn ogen dicht van afschuw. Speelt de tijd een wreed spel met mij? Wie weet komt Ivar zo dadelijk naar binnen om mijn geest te breken en alsnog mijn lichaam in bezit te nemen.

Snel draai ik mijn hoofd en kijk opzij. Tot mijn onuitsprekelijke opluchting ligt daar geen hoop stro, maar iets heel wat mooiers. Een straal zonlicht vond de enige opening tussen de gordijnen en zet Arnes roodblonde haardos in een gouden gloed. Ik weet waar ik ben en slaak een zucht van verlichting. Arne en ik ontsnapten uit Ivars wereld en keerden terug naar de Magische Academie. Ik ben weer in kamer 23. Eerst was die alleen van mij. Nu is het met grote regelmaat ook Arnes kamer”.